Nomen Omen (?)

 

Imię – szept przeznaczenia

W mroku przeszłości, gdzie czas snuje swe opowieści,

zaklęte w słowach imiona skrywają swe tajemnice.

Nomen omen – szept przeznaczenia, niczym motyl ulotny,

drga w sercu niczym echo melodii zapomnianej.

Róża pachnie słodko, bez względu na swe imię,

lecz w dźwiękach sylab kryje się magia, niewidzialna nić.

Wojciech, rycerz łagodności, w imieniu swym niesie pokój,

a Bohater, niczym płomień, ku chwale pędzi z okrzykiem.

Czyż nazwisko Zdrówko nie obiecuje zdrowia i siły?

A Sprawiedliwy w swych czynach prawdę niesie skrytą.

Szybki niczym wiatr przemierza swe ścieżki życia,

a Wiatr w swej naturze niesie zmienność i swobodę.

Lecz pamiętajmy, w sercu tkwi prawdziwa siła,

a imię to tylko maska, którą nosimy z dumą.

Kim jesteśmy, definiują nasze czyny i słowa,

a nie dźwięki, które wiatr ku nam niesie.

Nomen omen – igraszka losu, szept wróżki z przeszłości,

ale to my sami kreślimy swe przeznaczenie,

niczym artysta na płótnie swej duszy.

Otwórzmy serca na magię imion,

lecz nie zapominajmy o sile, która w nas drzemie.

Kim jesteśmy, to nie imię określa,

ale odwaga, miłość i mądrość,

które w swej istocie skrywamy.

A Ty, jakie imiona skrywasz w swej duszy?

Jakie historie opowiadają echem w Twoim sercu?

Podziel się swymi poetyckimi refleksjami w komentarzach!